Τραγούδια της Ξενιτιάς...
Οι συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα,
στους παλαιότερους καιρούς, ήταν πολύ δύσκολες.
Αυτό ανάγκασε τους ανθρώπους να ξενιτεύονται σε άλλα μέρη, κοντινά ή μακρινά, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Οι περισσότεροι απ΄αυτούς έφευγαν για οικονομικούς λόγους και επέστρεφαν πάλι στην πατρίδα για να φτιάξουν τη ζωή τους με τις οικογένειές τους.
[...]
Αυτή η αναγκαστική αναχώρηση
υπήρξε αφορμή να δημιουργηθούν
τα τραγούδια της ξενιτιάς.
Τους πρώτους ξενιτεμένους τους συναντάμε στην Ήπειρο,
για να ακολουθήσει η Στερεά,
η Ρούμελη όπως λέγεται,
η Πελοπόννησος,
η Μακεδονία και η Θράκη,
που πρέπει να θεωρηθούν
από τις πρώτες και βασικές περιοχές
στις οποίες δημιουργήθηκαν τα περισσότερα
τραγούδια της ξενιτιάς.
[...]
Τα τραγούδια αυτά, από τα ωραιότερα της δημοτικής μας ποίησης έγιναν από μανάδες, γυναίκες και αδελφές των ξενιτεμένων και χαρακτηρίζονται από τον πόνο του αποχωρισμού, τη συγκίνηση, τη νοσταλγία, την προσμονή αλλά και την λαχτάρα της επιστροφής.
[...]
Αναφέρονται και στις τοπικές ομορφιές του τόπου μας
που ο ξενιτεμένος αφήνει πίσω του
και περιλαμβάνουν ευχές για την παραμονή στα ξένα μέρη, αλλά και ελπίδα για σύντομη επιστροφή.
Διαθέτουν φαντασία, εκφραστικότητα, εντυπωσιακές εικόνες και έντονη είναι η προσμονή και η πίκρα.
[...]
Ορισμένα από αυτά αναφέρονται στη στιγμή του αποχωρισμού, όπου η λύπη όλων ήταν μεγάλη
και έτσι πολλά είναι μελαγχολικά,
συγκινητικά, σπαρακτικά, γεμάτα θλίψη.
[...]
Γενικά, τα τραγούδια της ξενιτιάς φανερώνουν
και την αποφασιστικότητα του Έλληνα
να δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις
για την προσωπική του ζωή και των δικών του και συχνά,
παρά το πονεμένο περιεχόμενό τους,
διαθέτουν μια ηρωική εγκαρτέρηση,
δύναμη, ελπίδα και τρυφερότητα
που τονώνει το αίσθημα της επικοινωνίας
ανάμεσα σ’ εκείνους που φεύγουν και σ’ εκείνους που μένουν.
Θα τραγουδήσει ο λαός μας:
«Καλέ ξενιτεμένε μου, γράφε μου να μαθαίνω
στέλνε μου κι άγραφτο χαρτί, και γω καταλαβαίνω».
[...]
Η Νοσταλγία του ξενιτεμένου να δει τη Μάνα του, μέσα από τον πόνο, τη θλίψη και τη μελαγχολία, μέσα από την ψυχή του, κάνει τον ξενιτεμένο
- εκφράζοντας την πεθυμιά της Μάνας του -
μας λέει με πόνο και παράπονο...
μηνάει στη Μάνα του που χρόνια έχει να τη δει:
Να αναστενάξω μάνα μ' δεν μ' ακούς
να κλάψω δεν με βλέπεις
να στείλω γράμμα για να 'ρθεις
τα έξοδα δεν έχω.
Κλάψε με μάνα κλαίγε με
κλάψε με μάνα καϋμένη μάνα μου
με ήλιο με φεγγάρι
και την αυγούλα με δροσιά.
Να αναστενάξω Μάνα δεν μ' ακούς
(Ηπείρου - Επιτραπέζιο)
Τραγούδι:
Στυλιανός Μπέλλος
(Video από "Ακουσε Με...")
Πηγή: (Αποσπάσματα)
Post a Comment