Όταν πονάς, ξέρεις ότι είσαι ζωντανός...

Όταν πονάς, ξέρεις ότι είσαι ζωντανός, νιώθεις...

Προσπαθείς, πέφτεις, σηκώνεσαι ... ματώνεις, πονάς.

Αλλά... είσαι και πάλι όρθιος, έτοιμος να ξανά πέσεις, να ξανά πονέσεις,

να ξανά σηκωθείς.

Πολύ παρεξηγημένος ο πόνος ...

Είναι δίκαιος ...

Δεν κάνει διακρίσεις!

Πονάει ο φτωχός ,πονάει και ο πλούσιος.

Πονάει ο δυνατός, πονάει κι ο αδύναμος.

Είναι καλός και κακός ταυτόχρονα, σέρνει μαζί του μια μεγαλειώδη αντίφαση.

Του δίνεις χώρο να εκφραστεί και σου το ανταποδίδει τα μέγιστα.

Προσπαθείς να ξεγελαστείς με κλάματα ή άλλες ψυχοσωματικές εκφράσεις...

Εκείνος, θα ξανάρθει πιο οξύς και διαπεραστικός.

Δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ.

Είναι φίλος, είναι σύντροφος.

Τον καλείς να έρθει κοντά σου, τον έχεις ανάγκη και μετά, του γυρίζεις την πλάτη.

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον άλλον για τον δικό σου πόνο, μόνος σου τον ένιωσες, εσύ του έδωσες πνοή.

Άκουσε τον λοιπόν που σου μιλά...

Ο πόνος του αποχωρισμού σε διδάσκει ότι γεννήθηκες ως μονάδα, ικανή μόνο

να μοιραστεί στιγμές...

Ο πόνος της απώλειας σου υποδεικνύει ότι

δεν μπορείς να κατέχεις, μόνο να δανείζεσαι ...

"Ο δικός μου άγγελος"

Πηγή: